Latest Entries
La cena se sirve
Posted by Koen in 10. La cena se sirve on zaterdag 27 maart 2010
Dat eten hier vrij serieus genomen wordt, is nu niet bepaald een staatsgeheim. Maar wat te doen als je ongeveer twaalf uur per dag aanwezig bent op je werk en lekker eten er niet voor handen is? Sodexo remember. Okay, dit is de allerlaatste keer dat ik er iets over zeg, want het zal ondertussen een beetje afgezaagd zijn. Maar goed, om dat te omzeilen, werd er iets bedacht. Een simpele oplossing geniaal in al zijn eenvoud: gewoon maar zelf meenemen die handel!
Het begon enkele dagen geleden, dinsdag om helemaal precies te zijn. De financiële perikelen zijn hier ook merkbaar want onze stagebegeleidster had haar ontslag gekregen. Tot zover het slechte nieuws. Damn, het komt er weer grover uit dan dat het eigenlijk bedoeld was, maar ze had er zelfs niet zo veel problemen mee. "Beter nu als een van de enigste, dan binnenkort met een hele hoop." Soit, de laatste dag dus en dat moet 'gevierd' worden. Gevolg: eten en drank voor heel onze redactie.
Cider - wat vriendelijk afgewimpeld werd, heb nog altijd nachtmerries van die ene slok dat ik een half jaar geleden genuttigd heb - wijn, cola en natuurlijk KAS limonade. Je mag geen winkel binnenstappen of je wordt geconfronteerd met de wannabe Fanta. En Fanta is al niet om over naar huis te schrijven, dus over KAS ga ik me beter niet uitlaten. Het moet namelijk een positieve blog worden.
Keuze uit een dozijn aan chips, de lekkerste soorten ham, dertien soorten stokbroden, kaas à volonté, taco's, tonijnbroodjes in bladerdeeg gewikkeld en een kwartet aan salami's. Neen, absoluut geen straf om net op het moment dat de tocht huiswaarts bijna ingezet was even een u-turn te maken en natuurlijk ook om op een deftige manier afscheid te nemen.
Ze weten van geen ophouden
Dat was dinsdag. Gisteren schreven we zaterdag 27 maart en het was opnieuw werken geblazen. Tot de klok drie uur sloeg. Toen kreeg ik de melding dat er eten voorbereid was. Deze keer was er een verjaardag, op het eerste zicht een heugelijkere gebeurtenis dan een ontslag, of dat zou je toch denken. Maar dat was buiten de birthday girl zelf gerekend. Hell, Esti was blijer met haar ontslag dan zij met haar verjaardag. Hoezo de kaap van dertig goed verteerd?
Gelukkig reflecteerde zich dat niet in de hoeveelheid voedsel. Jammer dat ik er geen foto van heb, maar de tafel was echt volgeladen met eten. Er moest als het ware gestapeld worden om het uitgestald te krijgen. Warme als koude aperitiefhapjes, de lokale bakker en charcuteriewinkel waren geplunderd, lookbrood waar de look drie dagen later nog uit je poriën komt en een broodbuffet met mijn persoonlijke favoriet ertussen: wit brood met een soort van gesmolten bruine suiker. Daarvoor ben ik echt gevallen als een leprapatiënt op rolschaatsen. Ook weer typisch: alles wat je wil aan delicatessen maar bruine suiker tops the list here.
Al snel vergat ik dat ik me ontzettend schaamde omdat ik me zo dom als een kleuter voelde enkel en alleen door het feit dat er geen geluid uit mijn keel kwam, hoe hard ik mijn best ook deed. Normaal zou dat een goed iets zijn, hence de look, maar het was heel frustrerend. Ontzettend willen maar gewoon nog - let op het woordje nog - niet de bagage hebben om het te kunnen. Verstaan ging wonder boven wonder het eerste half uur semi tot redelijk goed. Nadien was het te vermoeiend en ik wou ook nog genieten van al het lekkers. Who can blame me.
Op zich had ik al meer dan genoeg, maar o jee, nee hoor, het was nog niet gedaan. "We are going for a coffee now." Nu goed, koffie, nu we toch bezig zijn. Eigenlijk zou ik helemaal niet verbaasd mogen zijn toen ze ook nog eens afkwamen met tal van chocolade-achtige desserts.
Twee koffies en in het totaal twee uur later was het opnieuw tijd om aan de slag te gaan, of dat was toch de bedoeling. Maar EITB denkt aan de jarige werknemers en de servers weigerden dienst. Zaterdagwerk, het blijft een absolute aanrader.
Het begon enkele dagen geleden, dinsdag om helemaal precies te zijn. De financiële perikelen zijn hier ook merkbaar want onze stagebegeleidster had haar ontslag gekregen. Tot zover het slechte nieuws. Damn, het komt er weer grover uit dan dat het eigenlijk bedoeld was, maar ze had er zelfs niet zo veel problemen mee. "Beter nu als een van de enigste, dan binnenkort met een hele hoop." Soit, de laatste dag dus en dat moet 'gevierd' worden. Gevolg: eten en drank voor heel onze redactie.
Cider - wat vriendelijk afgewimpeld werd, heb nog altijd nachtmerries van die ene slok dat ik een half jaar geleden genuttigd heb - wijn, cola en natuurlijk KAS limonade. Je mag geen winkel binnenstappen of je wordt geconfronteerd met de wannabe Fanta. En Fanta is al niet om over naar huis te schrijven, dus over KAS ga ik me beter niet uitlaten. Het moet namelijk een positieve blog worden.
Keuze uit een dozijn aan chips, de lekkerste soorten ham, dertien soorten stokbroden, kaas à volonté, taco's, tonijnbroodjes in bladerdeeg gewikkeld en een kwartet aan salami's. Neen, absoluut geen straf om net op het moment dat de tocht huiswaarts bijna ingezet was even een u-turn te maken en natuurlijk ook om op een deftige manier afscheid te nemen.
Ze weten van geen ophouden
Dat was dinsdag. Gisteren schreven we zaterdag 27 maart en het was opnieuw werken geblazen. Tot de klok drie uur sloeg. Toen kreeg ik de melding dat er eten voorbereid was. Deze keer was er een verjaardag, op het eerste zicht een heugelijkere gebeurtenis dan een ontslag, of dat zou je toch denken. Maar dat was buiten de birthday girl zelf gerekend. Hell, Esti was blijer met haar ontslag dan zij met haar verjaardag. Hoezo de kaap van dertig goed verteerd?
Gelukkig reflecteerde zich dat niet in de hoeveelheid voedsel. Jammer dat ik er geen foto van heb, maar de tafel was echt volgeladen met eten. Er moest als het ware gestapeld worden om het uitgestald te krijgen. Warme als koude aperitiefhapjes, de lokale bakker en charcuteriewinkel waren geplunderd, lookbrood waar de look drie dagen later nog uit je poriën komt en een broodbuffet met mijn persoonlijke favoriet ertussen: wit brood met een soort van gesmolten bruine suiker. Daarvoor ben ik echt gevallen als een leprapatiënt op rolschaatsen. Ook weer typisch: alles wat je wil aan delicatessen maar bruine suiker tops the list here.
Al snel vergat ik dat ik me ontzettend schaamde omdat ik me zo dom als een kleuter voelde enkel en alleen door het feit dat er geen geluid uit mijn keel kwam, hoe hard ik mijn best ook deed. Normaal zou dat een goed iets zijn, hence de look, maar het was heel frustrerend. Ontzettend willen maar gewoon nog - let op het woordje nog - niet de bagage hebben om het te kunnen. Verstaan ging wonder boven wonder het eerste half uur semi tot redelijk goed. Nadien was het te vermoeiend en ik wou ook nog genieten van al het lekkers. Who can blame me.
Op zich had ik al meer dan genoeg, maar o jee, nee hoor, het was nog niet gedaan. "We are going for a coffee now." Nu goed, koffie, nu we toch bezig zijn. Eigenlijk zou ik helemaal niet verbaasd mogen zijn toen ze ook nog eens afkwamen met tal van chocolade-achtige desserts.
Twee koffies en in het totaal twee uur later was het opnieuw tijd om aan de slag te gaan, of dat was toch de bedoeling. Maar EITB denkt aan de jarige werknemers en de servers weigerden dienst. Zaterdagwerk, het blijft een absolute aanrader.
Over nieuwe huisvesting, zaterdagwerk y nada importante
Posted by Koen in 9. Over huisvesting, zaterdagwerk y nada importante on zondag 21 maart 2010
Verbazingwekkend, dat is toch de enigste term die op dit moment uit het woordenboek gevist kan worden. Alweer een update! Aanleiding en/of gebeurtenis en dan maar schrijven, zo doen we dat. Want schrijven over onzin, daar doen we niet aan mee. Hoogstaande blogposts daarentegen. ¡Vamos!
Grote spoiler in de titel, want zoals ie al doet vermoeden: nieuwe huisvesting. Na twee weken van kamperen, want geloof me vrij, het was kamperen. Een kamer van twaalf vierkante meter en een keuken waar met moeite een koelkast, fornuis en aanrecht kon staan, neen, daar wordt een mens niet bepaald vrolijk van. Tijd voor iets anders en beter.
Dat ander en beter bevond zich exact vijftig meter verder. Toegegeven, de buitenkant van het nieuwe appartement ziet eruit alsof het eeuwenlang achter het IJzeren Gordijn heeft gestaan, maar eens voorbij die facade wisten we even niet meer wat we zagen. Een pas gerenoveerde keuken, keurige badkamer, een ruime living and last but not least twee slaapkamers. Na de kampeertrip van de afgelopen veertien dagen waren we zo blij als twee kleine kinderen op de ochtend van zes december. De beginnende symptonen van claustrofobie zullen nu ook wel verdwijnen. Plaats zat.
Met een goed gevoel trokken we rond de klok van twee naar EITB. Onder een stralende zon en begeleidt door een orkest van enkele vogels was het opeens minder erg om een dag extra te werken. Want o ja, van school uit moet er 'zo spoedig mogelijk in een weekendshift meegedraait worden'. Het klinkt waarschijnlijker dreigender dan het effectief was and truth be told, zaterdagwerk is aangenaam. Eigenlijk zelfs voor herhaling vatbaar. Minder hectisch, want geloof het of niet, Spanje draait niet altijd en helemaal rond het tranquillo, het tot in de puntjes genieten van het leven, het lekkere eten en het lange natafelen. Af en toe kan het er vrij hectisch aan toe gaan, maar dus niet op zaterdag.
Rond de klok van acht en net op het moment dat het werk erop zat, liep het San Mames stadion vol met in rood en wit gehulde Basken. Athletic Bilbao - Getafe. En Getafe dat is Madrid. En Madrid, dat is dan weer geen goede combo met het Baskenland. Twee en twee is vier en Athletic tegen een ploeg uit de hoofdstad, dat is meestal vuurwerk. Kijken dus. Niet in het stadion, want mijn budget is zo laag dat het ongeveer in een spaarvarkentje past, maar gewoon op café.
Vuurwerk verwacht en ook vuurwerk gekregen: zes gele kaarten, twee rode, een penalty en vier doelpunten. Einduitslag twee - twee. Kwalitatief gezien was het spelpeil niet echt hoogstaand, maar de liefhebbers van het irrationele zweet kwamen wel aan hun trekken.
Stay tuned,
Koen
Grote spoiler in de titel, want zoals ie al doet vermoeden: nieuwe huisvesting. Na twee weken van kamperen, want geloof me vrij, het was kamperen. Een kamer van twaalf vierkante meter en een keuken waar met moeite een koelkast, fornuis en aanrecht kon staan, neen, daar wordt een mens niet bepaald vrolijk van. Tijd voor iets anders en beter.
Dat ander en beter bevond zich exact vijftig meter verder. Toegegeven, de buitenkant van het nieuwe appartement ziet eruit alsof het eeuwenlang achter het IJzeren Gordijn heeft gestaan, maar eens voorbij die facade wisten we even niet meer wat we zagen. Een pas gerenoveerde keuken, keurige badkamer, een ruime living and last but not least twee slaapkamers. Na de kampeertrip van de afgelopen veertien dagen waren we zo blij als twee kleine kinderen op de ochtend van zes december. De beginnende symptonen van claustrofobie zullen nu ook wel verdwijnen. Plaats zat.
Met een goed gevoel trokken we rond de klok van twee naar EITB. Onder een stralende zon en begeleidt door een orkest van enkele vogels was het opeens minder erg om een dag extra te werken. Want o ja, van school uit moet er 'zo spoedig mogelijk in een weekendshift meegedraait worden'. Het klinkt waarschijnlijker dreigender dan het effectief was and truth be told, zaterdagwerk is aangenaam. Eigenlijk zelfs voor herhaling vatbaar. Minder hectisch, want geloof het of niet, Spanje draait niet altijd en helemaal rond het tranquillo, het tot in de puntjes genieten van het leven, het lekkere eten en het lange natafelen. Af en toe kan het er vrij hectisch aan toe gaan, maar dus niet op zaterdag.
Rond de klok van acht en net op het moment dat het werk erop zat, liep het San Mames stadion vol met in rood en wit gehulde Basken. Athletic Bilbao - Getafe. En Getafe dat is Madrid. En Madrid, dat is dan weer geen goede combo met het Baskenland. Twee en twee is vier en Athletic tegen een ploeg uit de hoofdstad, dat is meestal vuurwerk. Kijken dus. Niet in het stadion, want mijn budget is zo laag dat het ongeveer in een spaarvarkentje past, maar gewoon op café.
Vuurwerk verwacht en ook vuurwerk gekregen: zes gele kaarten, twee rode, een penalty en vier doelpunten. Einduitslag twee - twee. Kwalitatief gezien was het spelpeil niet echt hoogstaand, maar de liefhebbers van het irrationele zweet kwamen wel aan hun trekken.
Stay tuned,
Koen
Euskal Herria: the sequel
Posted by Koen in 8. Euskal Herria: the sequel on woensdag 17 maart 2010
Ondertussen toch al iets langer dan een week opnieuw in het buitenland, en nog geen enkele update. Shame on me. Het bij deze dan maar even goedmaken.
Indauxtu
Beginnen doen we natuurlijk bij het begin. Een dikke week terug gelukkig geluk kunnen landen in Bilbao. Gelukkig geluk? Vertraging en turbulentie bij de vleet. Maar om de een of andere nog altijd onverklaarbare reden had ik deze keer helemaal geen last van hoofdpijn en/of andere kwaaltjes.
In Bilbao is er op die twee maanden tijd ook helemaal niks veranderd. Zelfs op de vele bouwwerven is er denk ik nog geen steen bijgekomen, met andere woorden en om een lang verhaal kort te maken: het voelde toch wel iets of wat vertrouwd aan.
De temperatuur steeg ook rechtevenredig met de tijd en na een goed kwartier stappen van de bushalte kwam ik helemaal uitgeput aan in Indautxu, lees verblijfplaats voor de komende drie maanden. Ik werd meteen verwelkomd door de mens die het appartement ter beschikking stelt in supersnel Spaans. Nuja, zo goed was zijn Spaans nu ook weer niet, zelfs ik als leek (maar we werken eraan) begrijp het woordje tranquillo als de beste. Hij blijkbaar niet: 1 - 0 for me. Gemakshalve vergeten we maar even de rest van de Spaanse woordenschat.
Het appartement dus. Veel valt er niet te vertellen. Een niet al te ruime keuken, twee badkamers en vijf slaapkamers. Vijf slaapkamers, dat betekent vier andere huisgenoten. Nog aanwezig: een Engelse jongen en meisje en twee Spaanse meisjes. Vriendelijke mensen, dus dat zit wel goed.
EITB
Doel van dit verblijf is natuurlijk de stage. Net als de voorbije vier maanden wordt EITB (even op de link klinken als het kan, dan zijn ze daar ook tevreden) mijn werkgever. Van maandag tot vrijdag is het trabajar voor deze jongen, al valt het op zich wel heel goed. Vier op de vijf dagen mogen we zelfs na de middag aankomen, ik heb wel eens ergere uren gehad.
Het werk op zich valt goed mee, het merendeel van de opdrachten was ik wel al gewoon van de voorbije maanden. Op dat gebied is er dus ook vrij weinig veranderd.
Nadeel aan het later beginnen is natuurlijk dat er weinig ruimte is om die dag nog iets anders te doen. Dus binnen een enkele weken (lees als de zon iets beter zijn best doet) zal het uursschema wel eens omgegooid kunnen worden.
Heb trouwens enkele foto's online geplaatst. Bovenaan op Picasa Album klikken en dan doornavigeren naar Bilbao.
Stay tuned!
Koen
Face to face met Zinedine Zidane
Posted by Koen in 7. Face to face met Zinedine Zidane on dinsdag 15 december 2009
In het Guggenheim in Bilbao brengen Douglas Gordon en Philippe Parenno een negentig minuten durend videoportet van Zinedine Zidane. Op één enkele wedstrijd verandert de beste voetballer van het afgelopen decennium in een normale sterveling.
Zinedine Zidane: a 21st century portrait brengt de wedstrijd Real Madrid – Villareal in beeld. Zeventien camera’s die enkel aandacht hebben voor Zidane. Zelfs voor niet-liefhebbers wordt voetbal even tot een kunst verheven.Druppelend zweet
De beelden worden geprojecteerd op twee reuzeschermen. Op het linkerscherm ligt de focus voornamelijk op Zidane’s wedstrijd, terwijl je hem op het rechterscherm, bijna simultaan, altijd in close-up ziet: het zweet dat van zijn hoofd druppelt, slepende voeten over de groene grasmat en het maagdelijke witte shirt dat bijna aan flarden wordt gescheurd door de tegenstander. Elke rimpel wordt haarscherp in beeld gebracht.
Twee reuzenschermen, een gewaagde keuze van Gordon en Parenno. Op het eerste zicht maakt het dat voor de kijker niet altijd ven makkelijk. Je wilt je aandacht verdelen over de twee schermen, want je wilt alles gezien hebben. Maar langs de andere kant wil je continue naar één scherm kijken, want elk detail, elke splijtende pas, elke geniale ingeving moet live worden meegemaakt.
Toch slagen de regisseurs in hun opzet. Niet de kijker, maar de beelden bepalen waar de aandacht naartoe gaat. Switchend van de gewone voetbaluitzending naar hun eigen gemaakte beelden, waardoor je plots opnieuw echt in de wedstrijd zit.
Perfect samenspel van geluid en beeld
De montage is een heel apart gebeuren. De shots zijn vaak uit focus en af en toe onscherp maar dat gecombineerd met het geluid van zijn ademhaling, het tikken van de bal en de sfeer in het stadion, levert een videokunstwerk op waardoor het lijkt dat je in het hoofd van Zidane zit. Zelfs de twijfels die hij voelt, worden voor de eerste keer in zijn loopbaan pas echt duidelijk.
Het geluid speelt een belangrijke rol in dit videokunstwerk. Van volledige stilte naar de soundtrack van de Schotse rockgroep Mogwai, die de spanning met dramatische tonen helemaal aanzwelt tot net op het moment dat doodnormale gedachten van Zinedine Zidane zelf op het linkerscherm als ondertitels verschijnen. Het gebruik van die ondertiteling, zonder voice-over, is zonder meer revolutionair.
Meer dan voetbal
Dat dit veel verder gaat dan enkel en alleen maar een wedstrijd, wordt nog maar eens duidelijk tijdens de rust. Op dat moment krijgen we diverse nieuwsbeelden van over de hele wereld te zien. Het geeft nog meer een ambivalent karakter aan de film: hoe zinloos voetbal niet is in vergelijking met het lot van zovele Turkse mijnwerkers die op dat moment vastzitten, maar het geeft tergelijkertijd Zidane wel een plaats tussen de gebeurtenissen van onze wereldgeschiedenis. '23 April, an ordinary day, will events be remembered or forgotten?'
Zinedine Zidane wordt door dit werk van Douglas Gordon en Philippe Parenno minder op een sokkel gezet. Ondanks dat we de voetballer Zidane negentig minuten aan het werk zien, is hij na het laatste fluitsignaal minder voetbalgod en meer mens.
‘Con cantera y aficion, no hace falta importacion’
Posted by Koen in 6. ‘Con cantera y aficion, no ...’
‘MET EIGEN KWEEK EN LOKALE SUPPORTERS HEB JE GEEN BUITENLANDERS NODIG’
San Mamés op zondagavond 6 december. Het scorebord geeft weer dat er alreeds 49 minuten gepasseerd zijn tijdens Athletic Club – Valencia CF, maar de stand is nog steeds 0-0. De voetballende acties zijn op één hand te tellen. Maar toch, om 22u08 slagen alle supporters een zucht van opluchting. De vierde scheidsrechter staat op het punt om zijn bordje met nummer 27 de hoogte in te steken. Markel Susaeta strompelt naar de zijlijn en maakt plaats voor de allernieuwste sensatie van het Baskische voetbal: Iker Muniain.
Amper zestien jaar, maar de druk van heel Athletic Club rust nu al op zijn frêle schouders. ‘Iker Muniain! Iker Muniain! Iker Muniain!’, de supporters van Athletic zijn het er over eens: “als er één iemand magie en toverkunst in zijn voeten heeft, dan is hij het wel.”Lang moeten we trouwens niet wachten op die eerste geslaagde actie. Excact twee minuten heeft het jonge Baskische geweld nodig om zijn eerste slachtoffer in de vorm van Carlos Marchena te vinden. Met een geslaagde passeerbeweging laat hij de Spaanse veteraan in het stof bijten. San Mamés veert spontaan op, het enthousiasme reikt tot ongekende hoogtes.
Aanbeland in de 56ste minuut. Javi Martinez wurmt zich voorbij zijn directe tegenstander Albelda, legt aan, en Valencia-doelman César kan het schot enkel maar beroeren. Ondertussen heeft Iker Muniain alle kracht in zijn jonge lichaam gebruikt om zich los te werken uit de wurggreep van David Navarro en de rebound in het lege doel te schuiven.
Veel bracht het doelpunt voor Athletic Club niet op. Na negentig minuten geeft het vervallen scorebord in San Mamés een 1-2 score weer.
Debuut
Het is er weinigen gegeven om de geschiedenis-boeken in te gaan, maar Iker Muniain deed het. Met een leeftijd van zestien jaar, zeven maanden en elf dagen is hij de jongste speler ooit die bij Athletic Club in het eerste elftal debuteerde.
In de Europa League kwalificatie tegen Young Boys Bern trok hij voor de eerste keer het rood-witte shirt aan. Dat shirt en in Europa, kinderen uit het Baskenland dromen er allemaal van, maar voor hem werd die droom werkelijkheid in San Mamés. Ingevallen na 59 minuten en naar eigen zeggen helemaal onder de indruk van het hele gebeuren.
“Het was een onbeschrijfelijk gevoel. Het lawaai van de supporters die je toeroepen, de adrenaline die je op dat moment voelt, dat is een gevoel om eeuwig te koesteren.”
Een week later was het weer prijs. Na zeventig minuten mocht hij van trainer Joaquín Caparrós de bank inruilen voor de groene grasmat. Het vertrouwen van de coach werd allerminst beschaamd. Slechts twee minuten had Iker Muniain nodig om de netten te doen trillen. Een goal die voor Athletic Club de kwalificatie voor de Europa League opleverde.
Contractverlenging
De meeste jonge voetballersterren denken na één goede wedstrijd op het hoogste niveau dat de wereld aan hun voeten ligt, maar van die sterrallures is bij Iker Muniain helemaal geen sprake.
Op de persconferentie om zijn nieuw contract publiek te maken zat hij daar als een schoolknaap, geflankeerd door trainer en president, al ware het zijn ouders die op een oudercontact met de leerkracht over het gedrag van hun zoon op school kwamen praten. Nuchter, kalm en van een arrogante houding was er absoluut geen sprake.
“De top wil ik absoluut bereiken, maar ik ben 16, en de weg is nog ontzettend lang. Op dit ogenblik kan ik nergens beter zitten dan bij Athletic”, vertelt Iker Muniain.
Als het van president Fernando García Macua afhangt, dan blijft Iker Muniain nog een lange tijd voor Athletic Club spelen. Zijn contract werd begin december verlengd tot juni 2015 en toekomstige clubs worden afgeschrikt met een minimale afkoopsom van 35 miljoen euro die bij goede prestaties kan oplopen tot 45 miljoen euro. Duizelingwekkende bedragen voor een tiener.
Baskische cantera
Dat Iker Muniain nu al hoge toppen scheert, kwam voor sommigen als een donderslag bij heldere hemel. Maar in het Baskenland was alreeds iedereen overtuigd van zijn kwaliteiten. Als elfjarige kwam hij terecht bij de jeugdopleiding van de club, de ‘cantera’ en in de jaren die volgden reeg hij de doelpunten aaneen.
Dat Iker Muniain een supertalent is, dat is één ding. Er lopen op deze wereld wel meerdere Iker Muniain’s rond. De begeleiding van jonge talenten is een heel andere zaak. Een zaak waar ze bij Athletic ontzettend veel belang aanhechten, veel meer dan bij andere clubs.
Het Baskisch gevoel
Athletic Club is de enigste ploeg ter wereld die bestaat uit alleen maar nationale spelers. Sterker nog, Basken zijn ontzettend trots en het Baskenland, dat is niet Frankrijk en ook niet Spanje. Baskenland voelt voor hen aan als een land apart, een aparte identiteit. Dat is net de reden waarom Athletic systematisch kiest om in hun kern alleen maar spelers te hebben die in Euskadi zijn opgegroeid.
‘Con cantera y aficion, no hace falta importacion’ luidt de slogan van de club. Vrij vertaalt naar het Nederlands: met eigen kweek en lokale supporters heb je geen buitenlanders nodig. De club houdt het bestaan en de promotie van het Baskische voetbal in stand en zij verkiezen om eigen talent op te leiden in plaats van te importeren. Zal er ooit een periode aanbreken waar we RSC Anderlecht of Club Brugge met alleen maar Brusselse of Brugse spelers op het veld staat?
De grote namen die in San Mamés de revue gepasseerd hebben: Telmo Zarra, José Ángel iribar en momenteel nog altijd Joseba Etxeberria. Zij komen uit de Baskische regio van Noord-Spanje.
Als sinds 1912 spelen er enkel en alleen maar Baskische spelers bij de club. Geen wonder dat er ontzettend veel belang gehecht wordt aan de opleiding van jong talent. Zonder die begeleiding zou Athletic er nooit ingeslaagd zijn om vanaf hun bestaan onafgebroken op het hoogste niveau te acteren, een prestatie die alleen maar door het grote FC Barcelona en het machtige Real Madrid wordt geëvenaard.
Het Baskische gevoel is een van de grote redenen van het succes van de club, zowel op het hoogste niveau als in de jeugdafdelingen. Iedere beginnende voetballer droomt ervan om bij Athletic Bilbao te belanden. Hun doel is niet FC Barcelona, Real Madrid of Liverpool FC, maar wel Athletic.
De regels zijn tegenwoordig wel versoepeld. Ook jongeren van buitenlandse afkomst die hun voetbalopleiding in het Baskenland hebben gekregen, komen in aanmerking om ooit de rood-witte kleuren van Athletic Club te verdedigen.
Jonas Ramalho
Een van die jongeren die momenteel op de deur van het eerste elftal bonkt is Jonas Ramalho (10-06-1993). De centrale verdediger is zelfs nog jonger dan Iker Muniain, maar krijgt van trainer Joaquín Caparrós volgende woensdag thuis tegen Werder Bremen voor de eerste keer plaatsnemen op de bank.
Zijn onofficiële debuut maakte Jonas Ramalho in februari 2008 al, op een natte woensdagavond iets buiten Bilbao. Athletic nam het in een vriendschappelijke wedstrijd op tegen het lokale Amorebieta, op dat moment amper veertien.
Niet alleen zijn jonge leeftijd zaaide hoge verwachtingen, hij was ook de allereerste zwarte speler die het shirt van Athletic mocht aantrekken. Afkomstig van een Angolese vader en een Baskische moeder is Jonas Ramalho, net als Iker Muniain, een zuiver product van de Athletic cantera.
Baskische cantera (bis)
Over de kwaliteiten van de centrale verdediger kunnen we nog geen licht schijnen, want daarvoor is het nog te vroeg. Maar afgaande op zijn jonge leeftijd, de vele jeugdselecties voor het Spaanse elftal en de lovende commentaren van trainer Joaquín Caparrós, kunnen we afleiden dat heel de technische staf hoge verwachtingen koestert over Jonas Ramalho.
Samen met Iker Muniain toont hij aan dat, ondanks de beperkte vijver die Athletic heeft om talent op te sporen, er toch nog wereldtalenten kunnen worden opgespoord en op de juiste manier begeleid kunnen worden.
Aanbeland in de 56ste minuut. Javi Martinez wurmt zich voorbij zijn directe tegenstander Albelda, legt aan, en Valencia-doelman César kan het schot enkel maar beroeren. Ondertussen heeft Iker Muniain alle kracht in zijn jonge lichaam gebruikt om zich los te werken uit de wurggreep van David Navarro en de rebound in het lege doel te schuiven.
Veel bracht het doelpunt voor Athletic Club niet op. Na negentig minuten geeft het vervallen scorebord in San Mamés een 1-2 score weer.
Debuut
Het is er weinigen gegeven om de geschiedenis-boeken in te gaan, maar Iker Muniain deed het. Met een leeftijd van zestien jaar, zeven maanden en elf dagen is hij de jongste speler ooit die bij Athletic Club in het eerste elftal debuteerde.
In de Europa League kwalificatie tegen Young Boys Bern trok hij voor de eerste keer het rood-witte shirt aan. Dat shirt en in Europa, kinderen uit het Baskenland dromen er allemaal van, maar voor hem werd die droom werkelijkheid in San Mamés. Ingevallen na 59 minuten en naar eigen zeggen helemaal onder de indruk van het hele gebeuren.
“Het was een onbeschrijfelijk gevoel. Het lawaai van de supporters die je toeroepen, de adrenaline die je op dat moment voelt, dat is een gevoel om eeuwig te koesteren.”
Een week later was het weer prijs. Na zeventig minuten mocht hij van trainer Joaquín Caparrós de bank inruilen voor de groene grasmat. Het vertrouwen van de coach werd allerminst beschaamd. Slechts twee minuten had Iker Muniain nodig om de netten te doen trillen. Een goal die voor Athletic Club de kwalificatie voor de Europa League opleverde.
Contractverlenging
De meeste jonge voetballersterren denken na één goede wedstrijd op het hoogste niveau dat de wereld aan hun voeten ligt, maar van die sterrallures is bij Iker Muniain helemaal geen sprake.
Op de persconferentie om zijn nieuw contract publiek te maken zat hij daar als een schoolknaap, geflankeerd door trainer en president, al ware het zijn ouders die op een oudercontact met de leerkracht over het gedrag van hun zoon op school kwamen praten. Nuchter, kalm en van een arrogante houding was er absoluut geen sprake.
“De top wil ik absoluut bereiken, maar ik ben 16, en de weg is nog ontzettend lang. Op dit ogenblik kan ik nergens beter zitten dan bij Athletic”, vertelt Iker Muniain.
Als het van president Fernando García Macua afhangt, dan blijft Iker Muniain nog een lange tijd voor Athletic Club spelen. Zijn contract werd begin december verlengd tot juni 2015 en toekomstige clubs worden afgeschrikt met een minimale afkoopsom van 35 miljoen euro die bij goede prestaties kan oplopen tot 45 miljoen euro. Duizelingwekkende bedragen voor een tiener.
Baskische cantera
Dat Iker Muniain nu al hoge toppen scheert, kwam voor sommigen als een donderslag bij heldere hemel. Maar in het Baskenland was alreeds iedereen overtuigd van zijn kwaliteiten. Als elfjarige kwam hij terecht bij de jeugdopleiding van de club, de ‘cantera’ en in de jaren die volgden reeg hij de doelpunten aaneen.
Dat Iker Muniain een supertalent is, dat is één ding. Er lopen op deze wereld wel meerdere Iker Muniain’s rond. De begeleiding van jonge talenten is een heel andere zaak. Een zaak waar ze bij Athletic ontzettend veel belang aanhechten, veel meer dan bij andere clubs.
Het Baskisch gevoel
Athletic Club is de enigste ploeg ter wereld die bestaat uit alleen maar nationale spelers. Sterker nog, Basken zijn ontzettend trots en het Baskenland, dat is niet Frankrijk en ook niet Spanje. Baskenland voelt voor hen aan als een land apart, een aparte identiteit. Dat is net de reden waarom Athletic systematisch kiest om in hun kern alleen maar spelers te hebben die in Euskadi zijn opgegroeid.
‘Con cantera y aficion, no hace falta importacion’ luidt de slogan van de club. Vrij vertaalt naar het Nederlands: met eigen kweek en lokale supporters heb je geen buitenlanders nodig. De club houdt het bestaan en de promotie van het Baskische voetbal in stand en zij verkiezen om eigen talent op te leiden in plaats van te importeren. Zal er ooit een periode aanbreken waar we RSC Anderlecht of Club Brugge met alleen maar Brusselse of Brugse spelers op het veld staat?
De grote namen die in San Mamés de revue gepasseerd hebben: Telmo Zarra, José Ángel iribar en momenteel nog altijd Joseba Etxeberria. Zij komen uit de Baskische regio van Noord-Spanje.
Als sinds 1912 spelen er enkel en alleen maar Baskische spelers bij de club. Geen wonder dat er ontzettend veel belang gehecht wordt aan de opleiding van jong talent. Zonder die begeleiding zou Athletic er nooit ingeslaagd zijn om vanaf hun bestaan onafgebroken op het hoogste niveau te acteren, een prestatie die alleen maar door het grote FC Barcelona en het machtige Real Madrid wordt geëvenaard.
Het Baskische gevoel is een van de grote redenen van het succes van de club, zowel op het hoogste niveau als in de jeugdafdelingen. Iedere beginnende voetballer droomt ervan om bij Athletic Bilbao te belanden. Hun doel is niet FC Barcelona, Real Madrid of Liverpool FC, maar wel Athletic.
De regels zijn tegenwoordig wel versoepeld. Ook jongeren van buitenlandse afkomst die hun voetbalopleiding in het Baskenland hebben gekregen, komen in aanmerking om ooit de rood-witte kleuren van Athletic Club te verdedigen.
Jonas Ramalho
Een van die jongeren die momenteel op de deur van het eerste elftal bonkt is Jonas Ramalho (10-06-1993). De centrale verdediger is zelfs nog jonger dan Iker Muniain, maar krijgt van trainer Joaquín Caparrós volgende woensdag thuis tegen Werder Bremen voor de eerste keer plaatsnemen op de bank.
Zijn onofficiële debuut maakte Jonas Ramalho in februari 2008 al, op een natte woensdagavond iets buiten Bilbao. Athletic nam het in een vriendschappelijke wedstrijd op tegen het lokale Amorebieta, op dat moment amper veertien.
Niet alleen zijn jonge leeftijd zaaide hoge verwachtingen, hij was ook de allereerste zwarte speler die het shirt van Athletic mocht aantrekken. Afkomstig van een Angolese vader en een Baskische moeder is Jonas Ramalho, net als Iker Muniain, een zuiver product van de Athletic cantera.
Baskische cantera (bis)
Over de kwaliteiten van de centrale verdediger kunnen we nog geen licht schijnen, want daarvoor is het nog te vroeg. Maar afgaande op zijn jonge leeftijd, de vele jeugdselecties voor het Spaanse elftal en de lovende commentaren van trainer Joaquín Caparrós, kunnen we afleiden dat heel de technische staf hoge verwachtingen koestert over Jonas Ramalho.
Samen met Iker Muniain toont hij aan dat, ondanks de beperkte vijver die Athletic heeft om talent op te sporen, er toch nog wereldtalenten kunnen worden opgespoord en op de juiste manier begeleid kunnen worden.
The San Sebastian Double
Posted by Koen in 5. The San Sebastian Double on zondag 27 september 2009
De vorige update ligt alweer ongeveer twee weken achter ons, dus het werd stilaan tijd om ook hier vlug iets neer te pennen. Het lak aan updates steek ik maar op het feit dat we voor EITB drie blogposten per week moeten schrijven. Nadien is de zin om nog een extra post te maken, nuja, laten we zeggen dat die dan wel redelijk ver te zoeken is.Regatta
Vorige keer waren we aanbeland in San Sebastián en hun grote roeiwedstrijd in de vorm van een regatta. Persoonlijk vond ik er weinig roeien aan, en is het voor de Basken gewoon een excuus om de hele dag muziek te horen, waterpijp te roken en natuurlijk te drinken.
Er wordt ontzettend veel cider verkocht, een drank die zeer populair is hier. Het smaakt naar de allersmerigste witte wijn die je ooit hebt geproefd, en dan na vijf seconden denk je eindelijk van 'ooh het is weg'. En dan na zeven seconden denkt ie van 'nee ik wil toch naar buiten' en dan komt het weer helemaal naar boven. Daar komt nog eens bij dat er maar een beperkt alcoholpercentage in de cider zit, dus de meesten hebben al veel van die smurrie naar binnen mogen gieten om er zat bij te lopen.
San Sebastian International Film Festival
Het voorbije weekend stond er opnieuw een trip naar San Sebastian geprogrammeerd, maar deze keer stond het filmfestival centraal, ofja dat was toch een van de bedoelingen. Het was nog eens mooi weer, dus om de hele dag in een filmzaal door the brengen, nee liever niet. Vooral in San Sebastian zijn er betere opties dan dat. Uiteindelijk hebben we wel een film gezien, want een filmfestival zonder daadwerkelijk een film meegepikt te hebben, dat klinkt ook totaal niet.
Achteraf bekeken was het misschien beter geweest om het niet te laten klinken, want Animal Town, ik vrees ervoor dat het een succes zal worden. Kwam nog eens bij dat het een Koreaanse productie was en enkel en alleen maar in het Spaans geondertiteld was. Zowel het verhaal als het camerawerk en de acteurs sloegen ook helemaal nergens op en bij bepaalde momenten vond ik hem zo archie slecht dat het bijna komisch werd. Aziatische dingen in het Baskenland, absoluut een dikke no go.
HUHEZI
De echte lessen zijn sinds de derde week van september ook officieel van start gegaan. Veel valt daar ook nog niet over te zeggen, omdat het eigenlijk alleen nog maar introductie was. Het enigste wat we met zekerheid kunnen constateren is dat we ontzettend weinig les hebben, en dat het niveau niet echt om over naar huis te schrijven is. Ook het clichébeeld van de Spanjaard die amper Engels spreekt, werkt jammer genoeg nog maar eens bevestigd. Aangezien wij enkel engelstalige lessen krijgen met de lokale Media-studenten, zal dat ook wel zijn invloed hebben op het algemene niveau.
E!TB and jail time
Posted by Koen in 4. EITB and jail time on zondag 13 september 2009
Vrijdag in Euskal Herria staat gelijk aan werken. Bij E!TB mogen we op wekelijkse basis het beste van ons zelf geven. Zonder al te veel zenuwen trokken we rond de klok van negen richting Bilbao, inderdaad negen uur. De werkdag loopt hier in Spanje gewoon van elf tot zeven. Nog een ideetje voor Belgica.
Echt hoge verwachtingen koesterde ik niet op voorhand, zodoende dat de teleurstelling niet al te groot ging zijn. Want geeft toe, studenten die geen woord Spaans kunnen uitkramen, daar zit nu ook weer niet iemand op te wachten. Het je m'en fous gehalte daalde wel meteen bij het aanzien van de indrukwekkende buitenkant van E!TB. Ook bij het betreden van de inkomhal moest ik toch wel drie maal slikken. Fancy building en dito inrichting, allerhande beveiliging en voornamelijk ontzettend, maar dan ook ontzettend groot. Het Baskenland mag op papier dan een niet al te grote oppervlakte en inwonersaantal hebben, hun voornaamste mediabedrijf is er één om u tegen te zeggen.
Vlak na onze intrede kregen we een korte briefing en een rondleiding doorheen het immense gebouw, er is zowaar een huge internetredactie in het Spaans, Baskisch, Engels als in het Frans. Naast die ruime (en dat is nog een understatement) internetredactie beschikt E!TB nog over verscheide opnamestudio's voor zowel tv als radio. Toch wel onder de indruk van dit alles mochten we al meteen aan de slag. Na een kleine discussie over wie in het Engels mocht schrijven -blad, steen, schaar lost alle meningsverschillen op- kregen we onze eerste opdracht. Na een week in Spanje verbleven te hebben moesten we ongetwijfeld een mening gevormd hebben over dit alles. "Gewoon even neerpennen en dan zetten we het na het eten op de blog". Nuja 'eten'. Sodexho, daar wordt een mens nu ook weer niet bepaald vrolijk van.
Uiteraard is het even aanpassen om je gedachten naar het Engels te vertalen, maar goed, moeilijk moet en zal ook wel lukken. De rest van de dag bestond voornamelijk uit het uitzoeken hoe het hele computersysteem werkt bij E!TB. Blijkbaar niet zo evident. Een van de routeniers haalde haar beste Engels boven, en deed alle moeite van de wereld om het klaar en duidelijk te expliceren. Maar goed, we blijven natuurlijk wel in Spanje, en ook bij een groot medium als E!TB laten de servers het af en toe afweten.
Feesten in de gevangenis
Bilbao is in vleugelvlucht absoluut niet ver, maar een bergachtig landschap en bussen, nee ik heb al betere combo's geweten. Resultaat is dat we pas na tienen in Bergara neerstreken. An sich natuurlijk absoluut geen ramp. Het is vrijdag voor iedereen, dus time is on our side. Na een korte uitrustperiode op het appartement werd het hoog tijd om ons eerste echte weekend op een fatsoenlijke manier in te zetten.
Al snel vonden we een cafe met posters van onder meer The Beatles aan de muur, kan nooit tegenvallen, toch? Zo geschiedde ook. De Spaanse bevolking is übersociaal en na enkele uren werden we meegesleurd naar een soort van underground reggaefeest. Decor van dienst: de verlaten gevangenis van Bergara. Je kan het natuurlijk altijd nog akeliger treffen.
Sociale bevolking, maar tot echte gesprekken komt het nu ook weer niet direct, daarvoor is hun Engels nu eenmaal zo wezenloos slecht dat ik één-twee-drie niet op een adjectief kom dat precíés uitdrukt hoe inslecht het wel niet is. Deplorabel, dat is het. Maar met een beetje goede wil lukt het af en toe, al blijft het bij het merendeel van de tijd gewoon poppenkast voor mentaal gehandicapten. Wel een dikke win for hand gestures en de wil van de lokale bevoling.
In de volgende update komt San Sebastián nog eens aan bod. Deze keer dankzij een zonovergoten strand en een roeiwedstrijd die een massa gekke Basken op de been brengt.
Stay tuned
Koen
Echt hoge verwachtingen koesterde ik niet op voorhand, zodoende dat de teleurstelling niet al te groot ging zijn. Want geeft toe, studenten die geen woord Spaans kunnen uitkramen, daar zit nu ook weer niet iemand op te wachten. Het je m'en fous gehalte daalde wel meteen bij het aanzien van de indrukwekkende buitenkant van E!TB. Ook bij het betreden van de inkomhal moest ik toch wel drie maal slikken. Fancy building en dito inrichting, allerhande beveiliging en voornamelijk ontzettend, maar dan ook ontzettend groot. Het Baskenland mag op papier dan een niet al te grote oppervlakte en inwonersaantal hebben, hun voornaamste mediabedrijf is er één om u tegen te zeggen.
Vlak na onze intrede kregen we een korte briefing en een rondleiding doorheen het immense gebouw, er is zowaar een huge internetredactie in het Spaans, Baskisch, Engels als in het Frans. Naast die ruime (en dat is nog een understatement) internetredactie beschikt E!TB nog over verscheide opnamestudio's voor zowel tv als radio. Toch wel onder de indruk van dit alles mochten we al meteen aan de slag. Na een kleine discussie over wie in het Engels mocht schrijven -blad, steen, schaar lost alle meningsverschillen op- kregen we onze eerste opdracht. Na een week in Spanje verbleven te hebben moesten we ongetwijfeld een mening gevormd hebben over dit alles. "Gewoon even neerpennen en dan zetten we het na het eten op de blog". Nuja 'eten'. Sodexho, daar wordt een mens nu ook weer niet bepaald vrolijk van.
Uiteraard is het even aanpassen om je gedachten naar het Engels te vertalen, maar goed, moeilijk moet en zal ook wel lukken. De rest van de dag bestond voornamelijk uit het uitzoeken hoe het hele computersysteem werkt bij E!TB. Blijkbaar niet zo evident. Een van de routeniers haalde haar beste Engels boven, en deed alle moeite van de wereld om het klaar en duidelijk te expliceren. Maar goed, we blijven natuurlijk wel in Spanje, en ook bij een groot medium als E!TB laten de servers het af en toe afweten.
Feesten in de gevangenis
Bilbao is in vleugelvlucht absoluut niet ver, maar een bergachtig landschap en bussen, nee ik heb al betere combo's geweten. Resultaat is dat we pas na tienen in Bergara neerstreken. An sich natuurlijk absoluut geen ramp. Het is vrijdag voor iedereen, dus time is on our side. Na een korte uitrustperiode op het appartement werd het hoog tijd om ons eerste echte weekend op een fatsoenlijke manier in te zetten.
Al snel vonden we een cafe met posters van onder meer The Beatles aan de muur, kan nooit tegenvallen, toch? Zo geschiedde ook. De Spaanse bevolking is übersociaal en na enkele uren werden we meegesleurd naar een soort van underground reggaefeest. Decor van dienst: de verlaten gevangenis van Bergara. Je kan het natuurlijk altijd nog akeliger treffen.
Sociale bevolking, maar tot echte gesprekken komt het nu ook weer niet direct, daarvoor is hun Engels nu eenmaal zo wezenloos slecht dat ik één-twee-drie niet op een adjectief kom dat precíés uitdrukt hoe inslecht het wel niet is. Deplorabel, dat is het. Maar met een beetje goede wil lukt het af en toe, al blijft het bij het merendeel van de tijd gewoon poppenkast voor mentaal gehandicapten. Wel een dikke win for hand gestures en de wil van de lokale bevoling.
In de volgende update komt San Sebastián nog eens aan bod. Deze keer dankzij een zonovergoten strand en een roeiwedstrijd die een massa gekke Basken op de been brengt.
Stay tuned
Koen
