Blog Entry
La cena se sirve
Posted by Koen in 10. La cena se sirve on zaterdag 27 maart 2010
Dat eten hier vrij serieus genomen wordt, is nu niet bepaald een staatsgeheim. Maar wat te doen als je ongeveer twaalf uur per dag aanwezig bent op je werk en lekker eten er niet voor handen is? Sodexo remember. Okay, dit is de allerlaatste keer dat ik er iets over zeg, want het zal ondertussen een beetje afgezaagd zijn. Maar goed, om dat te omzeilen, werd er iets bedacht. Een simpele oplossing geniaal in al zijn eenvoud: gewoon maar zelf meenemen die handel!
Het begon enkele dagen geleden, dinsdag om helemaal precies te zijn. De financiële perikelen zijn hier ook merkbaar want onze stagebegeleidster had haar ontslag gekregen. Tot zover het slechte nieuws. Damn, het komt er weer grover uit dan dat het eigenlijk bedoeld was, maar ze had er zelfs niet zo veel problemen mee. "Beter nu als een van de enigste, dan binnenkort met een hele hoop." Soit, de laatste dag dus en dat moet 'gevierd' worden. Gevolg: eten en drank voor heel onze redactie.
Cider - wat vriendelijk afgewimpeld werd, heb nog altijd nachtmerries van die ene slok dat ik een half jaar geleden genuttigd heb - wijn, cola en natuurlijk KAS limonade. Je mag geen winkel binnenstappen of je wordt geconfronteerd met de wannabe Fanta. En Fanta is al niet om over naar huis te schrijven, dus over KAS ga ik me beter niet uitlaten. Het moet namelijk een positieve blog worden.
Keuze uit een dozijn aan chips, de lekkerste soorten ham, dertien soorten stokbroden, kaas à volonté, taco's, tonijnbroodjes in bladerdeeg gewikkeld en een kwartet aan salami's. Neen, absoluut geen straf om net op het moment dat de tocht huiswaarts bijna ingezet was even een u-turn te maken en natuurlijk ook om op een deftige manier afscheid te nemen.
Ze weten van geen ophouden
Dat was dinsdag. Gisteren schreven we zaterdag 27 maart en het was opnieuw werken geblazen. Tot de klok drie uur sloeg. Toen kreeg ik de melding dat er eten voorbereid was. Deze keer was er een verjaardag, op het eerste zicht een heugelijkere gebeurtenis dan een ontslag, of dat zou je toch denken. Maar dat was buiten de birthday girl zelf gerekend. Hell, Esti was blijer met haar ontslag dan zij met haar verjaardag. Hoezo de kaap van dertig goed verteerd?
Gelukkig reflecteerde zich dat niet in de hoeveelheid voedsel. Jammer dat ik er geen foto van heb, maar de tafel was echt volgeladen met eten. Er moest als het ware gestapeld worden om het uitgestald te krijgen. Warme als koude aperitiefhapjes, de lokale bakker en charcuteriewinkel waren geplunderd, lookbrood waar de look drie dagen later nog uit je poriën komt en een broodbuffet met mijn persoonlijke favoriet ertussen: wit brood met een soort van gesmolten bruine suiker. Daarvoor ben ik echt gevallen als een leprapatiënt op rolschaatsen. Ook weer typisch: alles wat je wil aan delicatessen maar bruine suiker tops the list here.
Al snel vergat ik dat ik me ontzettend schaamde omdat ik me zo dom als een kleuter voelde enkel en alleen door het feit dat er geen geluid uit mijn keel kwam, hoe hard ik mijn best ook deed. Normaal zou dat een goed iets zijn, hence de look, maar het was heel frustrerend. Ontzettend willen maar gewoon nog - let op het woordje nog - niet de bagage hebben om het te kunnen. Verstaan ging wonder boven wonder het eerste half uur semi tot redelijk goed. Nadien was het te vermoeiend en ik wou ook nog genieten van al het lekkers. Who can blame me.
Op zich had ik al meer dan genoeg, maar o jee, nee hoor, het was nog niet gedaan. "We are going for a coffee now." Nu goed, koffie, nu we toch bezig zijn. Eigenlijk zou ik helemaal niet verbaasd mogen zijn toen ze ook nog eens afkwamen met tal van chocolade-achtige desserts.
Twee koffies en in het totaal twee uur later was het opnieuw tijd om aan de slag te gaan, of dat was toch de bedoeling. Maar EITB denkt aan de jarige werknemers en de servers weigerden dienst. Zaterdagwerk, het blijft een absolute aanrader.
Het begon enkele dagen geleden, dinsdag om helemaal precies te zijn. De financiële perikelen zijn hier ook merkbaar want onze stagebegeleidster had haar ontslag gekregen. Tot zover het slechte nieuws. Damn, het komt er weer grover uit dan dat het eigenlijk bedoeld was, maar ze had er zelfs niet zo veel problemen mee. "Beter nu als een van de enigste, dan binnenkort met een hele hoop." Soit, de laatste dag dus en dat moet 'gevierd' worden. Gevolg: eten en drank voor heel onze redactie.
Cider - wat vriendelijk afgewimpeld werd, heb nog altijd nachtmerries van die ene slok dat ik een half jaar geleden genuttigd heb - wijn, cola en natuurlijk KAS limonade. Je mag geen winkel binnenstappen of je wordt geconfronteerd met de wannabe Fanta. En Fanta is al niet om over naar huis te schrijven, dus over KAS ga ik me beter niet uitlaten. Het moet namelijk een positieve blog worden.
Keuze uit een dozijn aan chips, de lekkerste soorten ham, dertien soorten stokbroden, kaas à volonté, taco's, tonijnbroodjes in bladerdeeg gewikkeld en een kwartet aan salami's. Neen, absoluut geen straf om net op het moment dat de tocht huiswaarts bijna ingezet was even een u-turn te maken en natuurlijk ook om op een deftige manier afscheid te nemen.
Ze weten van geen ophouden
Dat was dinsdag. Gisteren schreven we zaterdag 27 maart en het was opnieuw werken geblazen. Tot de klok drie uur sloeg. Toen kreeg ik de melding dat er eten voorbereid was. Deze keer was er een verjaardag, op het eerste zicht een heugelijkere gebeurtenis dan een ontslag, of dat zou je toch denken. Maar dat was buiten de birthday girl zelf gerekend. Hell, Esti was blijer met haar ontslag dan zij met haar verjaardag. Hoezo de kaap van dertig goed verteerd?
Gelukkig reflecteerde zich dat niet in de hoeveelheid voedsel. Jammer dat ik er geen foto van heb, maar de tafel was echt volgeladen met eten. Er moest als het ware gestapeld worden om het uitgestald te krijgen. Warme als koude aperitiefhapjes, de lokale bakker en charcuteriewinkel waren geplunderd, lookbrood waar de look drie dagen later nog uit je poriën komt en een broodbuffet met mijn persoonlijke favoriet ertussen: wit brood met een soort van gesmolten bruine suiker. Daarvoor ben ik echt gevallen als een leprapatiënt op rolschaatsen. Ook weer typisch: alles wat je wil aan delicatessen maar bruine suiker tops the list here.
Al snel vergat ik dat ik me ontzettend schaamde omdat ik me zo dom als een kleuter voelde enkel en alleen door het feit dat er geen geluid uit mijn keel kwam, hoe hard ik mijn best ook deed. Normaal zou dat een goed iets zijn, hence de look, maar het was heel frustrerend. Ontzettend willen maar gewoon nog - let op het woordje nog - niet de bagage hebben om het te kunnen. Verstaan ging wonder boven wonder het eerste half uur semi tot redelijk goed. Nadien was het te vermoeiend en ik wou ook nog genieten van al het lekkers. Who can blame me.
Op zich had ik al meer dan genoeg, maar o jee, nee hoor, het was nog niet gedaan. "We are going for a coffee now." Nu goed, koffie, nu we toch bezig zijn. Eigenlijk zou ik helemaal niet verbaasd mogen zijn toen ze ook nog eens afkwamen met tal van chocolade-achtige desserts.
Twee koffies en in het totaal twee uur later was het opnieuw tijd om aan de slag te gaan, of dat was toch de bedoeling. Maar EITB denkt aan de jarige werknemers en de servers weigerden dienst. Zaterdagwerk, het blijft een absolute aanrader.
This entry was posted on zaterdag 27 maart 2010 at 17:14 and is filed under 10. La cena se sirve. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response.
- No comments yet.
